Talent ?

Takiego posta jeszcze u mnie nie było. Zero obrazków, tylko same słowa. Trochę refleksyjnie, trochę wspomnieniowo, trochę by wyjaśnić.

Po niektórych, zwłaszcza wymiankowych prezentacjach, pojawiało  się sporo komentarzy i u moich blogowych koleżanek i u mnie, o rzekomym talencie, jaki to niby posiadam. Owszem, fajnie  się czyta, ale to nie jest prawda, zawsze to powtarzam, zero talentu. Moja proporcja,  wygląda mniej więcej tak  10 % pomysłu, 20 % odwagi, a reszta to praca, praca i jeszcze raz praca. Zaraz Wam opiszę, co autor miał  na myśli.

Musimy się cofnąć w czasie, gdy jako młode pacholę, często chorowałam spędzając czas w łóżku. Leżeć się nie dało, sprężyny gniotły w doopę, doopka zmasakrowana zastrzykami ... poprosiłam rodzicielkę, aby mnie nauczyła szydełkować - odpowiedź krótka - a na co ci to ? A że ja się tak łatwo nie poddaję, wzięłam szydełko i sama zaczęłam kombinować. Wydziergałam dłuuuugi łańcuszek, którego jeden koniec miałam w łóżku, a drugi uwiązałam bratu do ręki, że to niby jak coś będę potrzebować, to będę za niego pociągać i wtedy przyjdzie, bo wrzeszczeć nie mam siły ( głosu )  No ale ten,  cwana bestia, przewiązał mój łańcuszek i zamiast brata, szarpałam krzesło :)

Kolejnym moim wytworem był berecik dla lalki. Wyszedł pokracznie, bo inteligentnie zaczęłam go robić od dołu, więc wyszedł  poskręcany i bardziej przypominał korkociąg.

Od czasu ukończenia 6 klasy szkoły podstawowej, gdy to już byłam na tyle " dorosła ",  by pokonać odległość 550 km - PKP,  5 przesiadek ponad 12 godzin podróży ( na dodatek z niespełna rocznym bratem, ale to tak całkiem na marginesie ...  )  - spędzałam wakacje u najukochańszej Babci , na Kaszubach. To dlatego ten rejon Polski jest mi tak bliski, bo ludzie tam fantastyczni, pracowici, piękne miejsca, echhh wspomnienia. Dobra, wracamy do opowieści. Tam się rozwinęły moje szydełkowe zapędy. Podglądałam Babcine serwety i robiłam je po swojemu, wymyślając różne cuda. Kiedyś wpadłam na pomysł zrobienia szydełkowego wazonu - tu się kłania 10 % pomysłu. Na co odwaga zapytacie ? Już lecimy dalej. Kształt wazonu wyszedł mi taki, że żeby go usztywnić potrzebowałam słoiczka po śmietanie i na to odwrócona musztardówka ( szklaneczka po musztardzie - popularna w latach 70 ). Dobra, włożyć toto do środka, jak było miękkie nie problem, ale żeby wyjąć to tylko młotek ...  Wszystko byłoby ok. gdyby moje dzieło nie spodobało się ciociom i ciociobabciom i dziergałam w ilościach hurtowych, w ten sposób wytłukłam  całą cenną " zastawę stołową " , trzeba było wykazać się niezłą odwagą, by Dziadkowi podprowadzić taką ilość. Druga część odwagi, znów skierowana w stronę Dziadka - był pszczelarzem, a cukier na kartki, więc komu i co trzeba było gwizdnąć, by te wazony usztywnić :)

Albo inny przykład. Mój Dziadek był inwalidą i jeździł na takim fajnym wózku, który się nazywał Pikolo. Dostawał co jakiś czas z przydziału dermę, do zmiany pokrycia. Była ona sobie w kolorze, jak to teraz mawiają moje córki - oczojebnym. Wpadłam na pomysł zrobienia takiej torby, pocięte kwadraty i prostokąty, dookoła dziurkaczem zrobione dziury i obrobione kolorową włóczką. Wierzcie na słowo, kiedyś to był pomysł racjonalizatorski .  Wciągnęłam Babcię w konspirację i podprowadziłyśmy Dziadkowi kawałek dermy. Zrobiłam torbę i dopiero wtedy się przyznałam. Torba została przyjęta entuzjastycznie i znów wszystkim ciociom, i ciociobabciom musiałam takie same zrobić. W tym czasie moja prawdziwa ciocia - siostra Mamy - chodziła z chłopakiem, który dopiero co poznawał całą liczną rodzinę. Kiedyś powiedział - gdybym miał wątpliwości, to was wszystkich to po tych torbach mogę poznać :)

Szycie ? Też opanowałam sama. Moja Mama potrafi szyć, ładnie,  technicznie,  równiutko. Wieki temu,  prosiłam,  żeby mnie nauczyła, ależ gdzie tam, nie ma mowy ! Ok. Dam se radę :) Sprzedałam butelki i makulaturę,  kupiłam sobie  igły, nici, jakieś materiały w resztkach i jak Mama szła do pracy, ja najpierw zapamiętywałam dokładnie jak była ustawiona maszyna, później sama sobie dawałam lekcję, na koniec której maszyna wracała do pierwotnego położenia i nikt nic nie wiedział. Dopiero w ubiegłym roku się przyznałam, że takie numery odstawiałam. Nie będę więcej zanudzać, tyle przykładów wystarczy  :)

Ten post zaczęłam pisać już jakiś czas temu i wisiał sobie w czasoprzestrzeni. Miałam zamiar go skasować. Ale obiecałam pewnej osobie,  co to kocha koty  ... a ostatnio też,  przeczytałam na Fb , rozżalony post/ apel młodej dziewczyny, której pasji nikt nie rozumie, wręcz przeciwnie nawet od rodziny słyszy " A na co ci to " ! Gdybym ja się wtedy przed laty poddała, gdybym przyjęła sobie do serca słowa " A NA CO CI TO " , czy powstałyby jakieś moje prace, czy ktoś by napisał coś o talencie ? Nie sądzę, a blog by nawet nie istniał. Obecnie dzięki internetowi,  nawet rękodzieło nie jest problemem. Opanowanie różnych technik to kwestia czasu i samozaparcia. W ten sposób nauczyłam się wiele. Podsumowując. Jak się chce,  to się można nauczyć, a słowo Talent, to rzecz względna, dla mnie oznacza ciężką, aczkolwiek przyjemną pracę. A refleksyjnie -  jeśli młode pacholę wykazuje chęci, pomóżmy, może i się zniechęci, ale sami nie zniechęcajmy !

No dobra, chociaż serduszko Wam zostawiam i jak to mawia Ilonka - Buziam Was :)